Een nachtje poezie op de camino.
Zaterdagnacht in onze slaapzaal.
In Sahagun woont de klokkentoren en onze albergue 100 meter van elkaar.
Al jaren doet moederklok en haar twee dochters trouw hun plicht.
De twee dochters klepelen elk kwartier.
Het eerst kwartier 2 maal, op het half uur 4 maal, om de drie kwartier 6 maal en ten slotte op het uur 8maal.
Dan start moederklok om het uur geeft ze de juiste tijd weer met 5 seconden later een herhaling.
Tot daar het principe van onze klokkentoren.
Het variabele deel is onze slaapzaal ' s nachts.
Normaal kan er 20 mannen/vrouwen/jongeren slapen.
Onze nachtbezetting bestond uit een gezette rentenierende kettingrokende Nederlander, een lange bonenstaak van een Brit, een gespierde afgetrainde Spanjaard en verder wij beiden.
Na een kennismakingsronde van een half uurtje waarbij ieder op zich bezig was zich te nestelen start ons verhaal.
Het concerto voor twee tussen de ' betonmixer' en de ' betonmolen'
'.
De rol van de betonmolen werd opgevoerd door onze Nederlander en de
andere rol was weggelegd voor onze Brit.
Met traag gesnurk van meer dan 100 decibels waarvan je bed bijna ging daveren van onze bas startte onze slapeloze nacht rond 23u15' volgens onze klokkentoren.
Al gauw kregen we het respons van de tweede stem . Als een van de stemmen in apneu ging (een tijdje niet ademen) nam de andere stel over .
Het eerste deel van het concerto duurde tot 2u30'.
Een van beiden kreeg de natuurlijke behoefte van winden te laten.
Die verlossende klanken hadden als resultaat dan beiden opstonden voor een natuurlijke behoefte.
Zo werd ons een moment van rust gegund.
Rond 4u30' startte concerto deel twee afgerond door de haan op het erf om 5u30'.
Dit werd het sein om in het donker met een hoofdzaklamp voor onze Spanjaard om alles in te pakken en in de nacht opnieuw op stap te gaan.
Dit lange poetische concert is de basis voor onze zondagsrit.
In Sahagun woont de klokkentoren en onze albergue 100 meter van elkaar.
Al jaren doet moederklok en haar twee dochters trouw hun plicht.
De twee dochters klepelen elk kwartier.
Het eerst kwartier 2 maal, op het half uur 4 maal, om de drie kwartier 6 maal en ten slotte op het uur 8maal.
Dan start moederklok om het uur geeft ze de juiste tijd weer met 5 seconden later een herhaling.
Tot daar het principe van onze klokkentoren.
Het variabele deel is onze slaapzaal ' s nachts.
Normaal kan er 20 mannen/vrouwen/jongeren slapen.
Onze nachtbezetting bestond uit een gezette rentenierende kettingrokende Nederlander, een lange bonenstaak van een Brit, een gespierde afgetrainde Spanjaard en verder wij beiden.
Na een kennismakingsronde van een half uurtje waarbij ieder op zich bezig was zich te nestelen start ons verhaal.
Het concerto voor twee tussen de ' betonmixer' en de ' betonmolen'
'.
De rol van de betonmolen werd opgevoerd door onze Nederlander en de
andere rol was weggelegd voor onze Brit.
Met traag gesnurk van meer dan 100 decibels waarvan je bed bijna ging daveren van onze bas startte onze slapeloze nacht rond 23u15' volgens onze klokkentoren.
Al gauw kregen we het respons van de tweede stem . Als een van de stemmen in apneu ging (een tijdje niet ademen) nam de andere stel over .
Het eerste deel van het concerto duurde tot 2u30'.
Een van beiden kreeg de natuurlijke behoefte van winden te laten.
Die verlossende klanken hadden als resultaat dan beiden opstonden voor een natuurlijke behoefte.
Zo werd ons een moment van rust gegund.
Rond 4u30' startte concerto deel twee afgerond door de haan op het erf om 5u30'.
Dit werd het sein om in het donker met een hoofdzaklamp voor onze Spanjaard om alles in te pakken en in de nacht opnieuw op stap te gaan.
Dit lange poetische concert is de basis voor onze zondagsrit.
Onze kerktoren
De albergue van ons nachtverhaal
Reacties
Een reactie posten